اثر گرلین بر سطح گلوکز پلاسما، وزن بدن، مصرف غذا و هماتوکریت در هیپوکسی سیستمیک حاد و مزمن در موش‌های صحرایی نر بالغ

مقدمه: هیپوکسی حاد و مزمن میزان قند خون را تحت تاثیر قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد و سبب کاهش وزن بدن می‌شود. گرلین سبب افزایش اشتها، افزایش وزن، تنظیم سوخت و ساز و نیز هومئوستاز گلوکز می‌‌شود. بنابراین، در پژوهش حاضر اثر تجویز حاد و مزمن گرلین بر سطح گلوکز خون، وزن بدن، مصرف غذا و هماتوکریت در مدل هیپوکسی سیستمیک حاد و مزمن در موش‌‌ها‌‌ی نر بالغ بررسی گردید. مواد و روش‌ها: 48 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار به 6 گروه (کنترل حاد + سالین، کنترل مزمن + سالین، هیپوکسی حاد یا مزمن + سالین، هیپوکسی حاد یا مزمن + گرلین 80 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) تقسیم شدند. گروه کنترل در هوای اتاق (اکسیژن 21%) ماندند. هیپوکسی توسط اتاقک هیپوکسی نرموباریک با اکسیژن 11% به مدت دو روز (حاد) و ده روز (مزمن) القا شد. سپس سطح گلوکز خون، وزن بدن، مصرف غذا و هماتوکریت اندازه‌‌گیری شدند. یافته‌ها: هیپوکسی مزمن موجب کاهش سطح گلوکز خون (001/0>P) شد. تزریق گرلین سطح گلوکز خون را در هیپوکسی حاد (05/0>P) و مزمن (01/0P<) افزایش داد. وزن بدن در هر دو گروه هیپوکسی حاد و مزمن (001/0>P) کاهش یافت و تجویز گرلین از کاهش وزن در گروه هیپوکسی مزمن (001/0>P) جلوگیری نمود. هیپوکسی حاد و مزمن (001/0>P) به طور معنی‌داری مصرف غذا را کاهش داد، تجویز گرلین مصرف غذا را در گروه هیپوکسی حاد (001/0>P) و مزمن (05/0>P) افزایش داد. هم‌چنین، هیپوکسی حاد (01/0P<) و مزمن (001/0>P) میزان هماتوکریت را افزایش دادند. نتیجه‌گیری: تجویز گرلین در تعدیل سطح گلوکز خون، وزن بدن و مصرف غذا در شرایط هیپوکسی مفید می‌باشد.